نام فایل : اسكي

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 5

حجم : 36 کیلوبایت

اسكي
يكي از بازي هاي ورزشي زمستاني است. جاي اين بازي دامنه هاي پربرف كوه ها يا زمين هاي هموار پوشيده از برف هاي سنگين، و مهمترين وسيله بازي يك جفت چوب اسكي است كه به كفش ها يا پوتين هاي اسكيت باز بسته مي شوند. اسكي بازان ماهر بيشتر در دامنه هاي پرشيب كوه ها به اين بازي ورزشي مي پردازند. بعضي از اسكي بازان هم علاقه مندند در زمين هاي هموار پوشيده از برف اسكي بازي كنند تا بتوانند فاصله هاي بسيار زياد را به كمك چوب اسكي بپيمايند. جالب توجه ترين بخش اين بازي پرش است. اسكي بازان ماهر خود را به بالاي تپه اي مي رسانند كه از سطح زمين خيلي بلند تر است،‌ و ناگهان از آنجا خيز برمي دارند و مسافتي را در فضا به صورت پرش مي پيمايند و روي زمين پايين تپه فرود مي آيند.
از هزاران سال پيش در زمين هايي كه بيشتر سال پوشيده از برف هاي سنگين بود، مردم براي سفر از جايي به جاي ديگر،‌ چوب يا استخوان جانوران را به پاي خود مي بستندو به اسكي مي پرداختند. از سال 1860 م ورزش كاران كشور نروژ اين كار را به صورت يكي از بازي هاي ورزشي درآوردند. امروزه هدف اسكي بيشتر تفريح،‌ رقابت و پرورش و سالم سازي بدن است.
انواع اسكي
سه نوع بازي اسكي در جهان معمول است: اسكي آلپي، اسكي نروژي و اسكي آزاد.
اسكي آلپي
نوعي از اسكي است كه در مسافت هاي كوتاه كه شيب هاي تند و پيچ و خم هاي بسيار دارند. چون نخستين بار اين نوع اسكي در دامنه هاي كوه هاي آلپ در اروپا رايج شد، آن را اسكي آلپي ناميدند. بعضي از اسكي بازان ماهر شيب هاي تند را با سرعتي بيش از 100 كيلومتر در ساعت مي پيمايند.
اسكي نروژي
نوعي از اسكي در مسافت هاي طولاني در زمين هاي هموار يا شيب هاي ملايم است اين نوع اسكي بيشتر در كشورهايي، مانند نروژ و سوئد و فنلاند رايج است كه زمين هاي آن ها در بيشتر سال پوشيده از برف هاي سنگين است. اسكي نروژي بيشتر پيمودن راهي طولاني با چوب اسكي روي برف است. به همين سبب، اسكي بازان بايد داراي نيروي بدني مناسب باشند تا بتوانند مسافت هاي طولاني را بپيمايند.
پرش اسكي
شيوه اي از اسكي نروژي است اسكي باز، هنگامي كه پس از پيمودن راهي با چوب اسكي به سطحي شيب دار مي رسد،‌ به تندي از اين شيب مي گذرد،‌ از سكوي پرش پايان راه خيز برمي دارد،‌ سنگيني بدن را به جلو مي دهد،‌ و مسافتي را در فضا به صورت پرش مي پيمايد. سرانجام، روي زمين پايين سكو فرود مي آيد. پرش اسكي نياز به مهارت بسيار دارد. بعضي از اسكي بازان ماهر توانسته اند از تپه هايي به بلندي در حدود 100 متر به صورت پرش فرود آيند.
اسكي آزاد
نوعي از اسكي همراه با حركت هاي موزون و نمايشي،‌ گذر از پستي ها و بلندي هاي پي درپي،‌ تند رفتن،‌ ناگهان ايستادن،‌ عقب گرد كردن، پرش، چرخيدن در حال پرش در فضا و شيوه هاي ديگر آكروباسي است.
وسيله هاي اسكي
مهمترين وسيله هاي اسكي عبارتند از:‌ چوب اسكي، كفش اسكي،‌ باتون يا چوب دست اسكي و پوشاك اسكي.
چوب اسكي يك جفت چوب باريك و بلند با لبه هاي فلزي است كه براي سر خوردن روي برف به كار مي رود. سر و ته چوب اسكي كمي به طرف بالا خميده است. جنس آن از چوپ، فلز، پلاستيك يا مواد ديگر است. طول چوب اسكي بستگي به مهارت اسكي باز دارد. هر چه مهارت اسكي باز بيشتر باشد، عرض چوب اسكي كمتر و طول آن بيشتر است. براي اسكي بازان تازه كار طول چوب را به اندازه قد آنها يا ده سانتي متر بلند تر انتخاب مي كنند. روي هر يك از دو چوب اسكي دو گيره فلزي وجود دارد كه يكي در جلو كفش اسكي و ديگري در عقب آن قرار مي گيرد. فاصله اين گيره ها را با در نظر گرفتن اندازه كفش اسكي مي توان كم يا زياد كرد. گيره ها طوري ساخته شده اند كه اگر اسكي باز به شدت زمين بخورد، باز مي شوند و در نتيجه مچ يا ساق پاي او آسيب نمي بيند. گذشته از آن،‌ بندهايي به گيره ها وصل است كه اسكي باز آن ها را به ساق پاي خود مي بندد. آنها را بندهاي ايمني يا ترمز هاي ايمني مي نامند. وقتي كه اسكي باز زمين مي خورد و گيره ها باز مي شوند،‌ بندهاي ايمني نمي گذارند كه چوب اسكي روي برف سر بخورد و اسكي باز آنها را از دست بدهد.
كفش اسكي از پلاستيك يا چرم نرم ساخته مي شود و بايد كاملاً اندازه پاي اسكي باز باشد. كفش هاي مناسب در بازي اسكي و يادگيري آن اهميت بسيار دارد.
باتوم يا چوب دست اسكي يك جفت ميله فلزي است كه در فاصله ده سانتي متري نوك آن صفحه اي مشبك كار گذاشته شده است. اين صفحه نمي گذارد كه باتوم بيش از اندازه در برف فرو برود. از باتوم براي پيچ زدن،‌ نگه داشتن تعادل،‌ و ترمز كردن استفاده مي شود.
پوشاك اسكي لباسي است كه اسكي باز با توجه به كم و زياد شدن دماي هوا و نياز به چابكي در هنگام بازي اسكي مي پوشد. اين لباس به صورت لايه هاي جداگانه پوشيده مي شود تا اگر اسكي باز به سبب تغيير دما يا حركت هاي تند احساس سرما يا گرماي بيشتري كرد،‌ بتواند لايه هاي پوشش خود را زياد يا كم كند. پوشاك اسكي را طوري تهيه مي كنند كه سرما و رطوبت در آن نفوذ نكند و از سرمازدگي بدن و دست ها و گوش هاي اسكي باز جلوگيري كند. پيراهن يقه بسته، نيم تنه و شلوار چسبان،‌ جوراب پشمي بلند، كلاه پشمي، و دستكش هاي مخصوص مهمترين قسمت هاي پوشاك اسكي باز را تشكيل مي دهند. گذشته از اين ها هر اسكي باز نياز به عينك مخصوصي دارد تا چشم هايش با خيره به سفيدي برف يا نور خورشيد آسيب نبيند. در بعضي از مسابقه ها در اسكي بازي در شيب هاي تند استفاده از كلاه ايمني اجباري است.
مسابقه هاي اسكي
اسكي از آغاز قرن بيستم ميلادي كم كم به صورت يكي از مسابقه هاي ورزشي درآمد. نخستين مسابقه اسكي در سال 1921 م در كشور سوئيس برگزار شد. در سال 1924 اسكي نروژي به عنوان يكي از بازي هاي المپيك زمستاني،‌ كه هر 4 سال يك بار برگزار مي شود،‌ پذيرفته شد. امروزه مسابقه هاي اسكي در سه رشته سرعت، مارپيچ كوچك و مارپيچ بزرگ برگزار مي شود.
اسكي در ايران
بازي اسكي از سال 1312 ه‍ ش در ايران معمول شد. نخستين جايي كه اسكي بازان در آن به يادگيري و بازي اسكي مي پردازند شمشك و دامنه هاي كوه هاي البرز در شمال تهران بود. اين ورزش درايران، به سبب آب و هوا و كوه هاي پربرف مناسب به سرعت رواج يافت. مهمترين ميدان هاي اسكي در ايران، كه به هر يك از آن ها پيست اسكي نيز مي گويند و براي اسكي بازي مناسب اند عبارتند از:‌ پيست ديزين در گچسر در شمال شهر كرج، پيست شمشك و پيست دربندسر در نزديكي دهكده شمشك، پيست آبعلي در نزديكي دهكده آبعلي در شمال شهر تهران. در شهرهاي اروميه، زنجان، تبريز، همدان و مشهد نيز پيست اسكي وجود دارد.
پيست هاي اسكي ايران از نظر مناسب بودن براي بازي اسكي يكسان نيستند. پيست ديزين براي اسكي بازان كم تجربه و نيمه ماهر، پيست آبعلي براي اسكي بازان تازه كار و نيمه ماهر و پيست شمشك براي اسكي بازان ماهر و با تجربه مناسب است.
1
...