نام فایل : طرح يك پرسش پيرامون ميزگرد تعامل دين و ادبيات داستاني 7 ص

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 6

حجم : 48 کیلوبایت

طرح يك پرسش پيرامون ميزگرد تعامل دين و ادبيات داستاني
مقدمه ميزگرد را مي توان از دو منظر به داوري نشست:
الف) شيوه گفتگو و تعامل بين اعضا و چگونگي پيش رفت بحث
ب) محتواي مباحث مطرح شده
نگارنده قصد ورود به قضاوت پيرامون بند الف و چند و چون ورود و خروج اعضاي جلسه در بحث را ندارد، هر چند براي او باور كردني نيست بزرگان عرصه معرفت در تعاملات يك جلسه نقد و بررسي،از عبارت هاي «تو سرم نزن» اينجا «بحث رياكارانه است»، «مغالطه نكن»،«اينها يك خطابه بيش نيست» بهره گيرند. نكته جالب اين است كه گاه لحن كلام در اين ميزگرد به گونه اي كه حكايت از نوعي گفتگوي ماقبل ميزگرد مي كند و همين امر خواننده را دچار مشكل مي سازد و شواهدي دال بر اين موضوع در متن پيداست مثلاً: ابك: مستور تعريف خود را از ادبيات ديني... بگويد و اين كه آيا مؤلفه هايي را مي تواند بر آن چه در جلسه قبل به آن اشاره شد، اضافه و طرح كند.
مستور: متن تنظيم شده جلسه قبل را با دقت مطالعه كردم.
ابك: آقاي ديناني در اينجا مي خواهيم نظرشما را بدانيم، در جلسه پيش يك پرسش استفهامي مطرح كرديد...
با تأمل بر چنين نكاتي است كه مي توان فهميد بخشي از بر افروختگي حاكم بر جلسه ناشي از تعارضات جلسه قبلي است بهتر بود جلسه به گونه اي اداره نمي شد كه تا آنجا پيش برود كه كار به استفاده از [.....] بكشد،و خواننده از خود بپرسد كه سوابق بحث چيست؟
دغدغه اصلي
به نظر مي رسد كه دغدغه اصلي اين جلسه جستجوي نوعي تعريف براي دين است كه از آن منظر بتوان ادبيات ديني را از ميان ديگر اقسام ادبيات بازشناسي كرد:
در اين ميزگرد پيداست كه تعامل اصلي ميان جناب آقاي دكتر ديناني و جناب آقاي مستور اتفاق افتاده است، و ديگر عزيزان شركت كننده به گونه اي نظاره گراني در تعريف دين گاه فعال و گاه خاموشند و همين امر روند غنايي جلسه را دچاربحران فقدان ديدگاههاي متنوع نموده است.
آقاي دكتر ديناني مي فرمايند:
«دين از نظر من نزول غيب است، ما بايد به لحاظ تكيه بر برهان عقلي، به يك عالم غيبي برسيم... و آن غيب حاكم است بر شهادت»....
كه اين تعريف استاد به نظر ناظر است بر استنباطي از آيه 3 سورة بقره:
الذين يؤمنون بالغيب...
و اما آقاي مستور با رويكرد تحليلي و فروكاهنده، دين را به سه مقوله «ايمان، معنويت و اخلاق معطوف به خداوند» مي كاهد كه البته همانطور كه خودشان مي فرمايند گويي پيش از دغدغه دريافت صحيح از دين، نگراني ديگري دارند و آن دستيابي به پاسخي براي به اين سؤال است كه آيا ادبيات ديني وجود خارجي دارد يا نه؟ و بر اين باورند كه اگر اين تقسيم بندي را بپذيريم «آن وقت مي توانيم به تعريفي از ادبيات ديني برسيم»
ابهام در مؤلفه هاي دين
به نظر مي رسد كه در اين گفتگو مؤلفه هاي آقاي مستور بايد مورد تحليل حاضران قرار مي گرفت تا در فضاي مفهومي اين مؤلفه ها قلمروهايي براي تبيين داستان ديني فراهم آيد. بطور گذرا از آن رد شده است:
1) بايد دانست كه معنويت معادل دين نيست، معنويت نوعي گرايش آدمي به مطلق است كه مي تواند بقول سپهري نوعي گوش دادن به «ترنم مرموزي» باشد كه در عالم زمزمه مي شود، گرايشي كه انسان را جستجوي «هيچ ملايم» بكشاند يا روح ويژگيهاي طبيعت كه «تائو» باشد، اين گرايش ضرورتاً در چارچوب تعاليم وحياني انبياء نيست. در جهان امروز،بسيار كوشيده مي شود كه نياز به مطلق گرايي با صورتبندي تكنيكي از روشهاي ذن و يوگا... بصورت آئين هاي مدرن جايگزين دين شود.
2) ايمان را دو نوع مي توان معني كرد:
اصولاً ايمان و كفر در فضاي عقيده به وحي الهي معنا پيدا مي كند و در اديان غير وحياني اين مفاهيم معنا ندارد البته متكلمان اسلام در همة مواردي كه به كتاب و سنّت استناد كرده اند، آگاه يا ناآگاه بر يك سلسله مقبولهاي پيشين تكيه داشته اند ولي اين مطلب كه يك امر گريز ناپذير در تفسيرهر متني است در اينجا مورد نظر ما نيست. و امّا عرفاي اسلام، آنان از «ايمان» به گونه اي كاملاً متفاوت با متكلمان سخن گفته اند. در نظر آنان جوهر ايمان نه «شهادت دادن» است نه«عمل به تكليف» و نه«معرفت فلسفي». آنان مي گويند: جوهر ايمان عبارت است از «اقبال آوردن به خداوند و اعراض نمودن از همة اغيار».
اين اقبال عبارت است از گونه اي جهت گيري وجودي كه سراسر هستي آدمي را فرا مي گيرد و زيستن جديدي را براي وي به ارمغان مي آورد.
1-2) نوعي اعتراف به ادعاي يك نبي و اخباري كه از تماس با غيب مي گيرد. اين چنين تعريفي،خواسته خداوند متشخص در حيطه اديان است.
...