نام فایل : صفات مؤمن واقعی

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 6

حجم : 38 کیلوبایت

صفات مؤمن واقعی:
رُوِىَ انّ رسولَ الله(ص) قال: «لا يكمل المؤمن ايمانه حتى يحتوى على مائة و ثلاث خصال، فعل و عمل و نية و باطن و ظاهر» . فقال اميرالمؤمنين(ع) : «يا رسول الله ما المائة و ثلاث خصال» ؟ فقال: «يا على، من صفات المؤمن ان يكون جوّال الفكر ، جوهرى الذكر ، كثيراً علمه ، عظيما حلمه ، جميل المنازعة ، كريم المراجعة ، اوسع الناس صدرا و اذلهم نفسا ، ضحكه تبسما و اجتماعه تعلما مذكر الغافل ، معلم الجاهل ، لايؤذى من يؤذيه و لا يخوض فيما لايعنيه ، و لايشمت بمصيبة و لايذكر احدا يغيبة ، بريئا من المحرمات ، واقفا عند الشبهات ، كثير العطاء ، قليل الاذى ، عونا للغريب ، وابا لليتيم ، بشره فى وجهه و حزنه فى قلبه ، متبشرا بفقره ، احلى من الشهد و اصلد من الصلد ، لايكشف الاسرار و لايهتك سترا ، لطيف الحركات حلو المشاهدة كثير العبادة ، حسن الوقار ، لين الجانب. طويل الصمت ، حليما اذا جهل عليه. صبورا على من اساء اليه ، يبجّل الكبير و يرحم الصغير ، امينا على الامانات ، بعيدا من الخيانات ، الفه التقى و حلفه الحياء كثيرالحذر قليل الزلل ، حركاته ادب و كلامه عجب مقيل العثرة و لا يتتبع العورة ، وقورا صبورا رضيا شكورا ، قليل الكلام صدوق اللسان ، برّا مصونا حليما رفيقا عفيفا شريفا، لا لعّان و لا كذّاب و لا مغتاب و لا سباب، و لا حسود و لا بخيل ، هشّاشا بشّاشا لا حسّاس و لا جسّاس يطلب من الامور اعلاها و من الاخلاق اسناها ، مشمولا بحفظ الله مؤيّدا بتوفيق الله، ذا قوة فى لين و عزمة فى يقين، لايحيف على من يبغض و لا يأثم فيمن يحبّ ، صبورا فى الشدائد ، لايجور و لا يعتدى و لا ياتى بما يشتهى ، الفقر شعاره والصبر دثاره قليل المؤنة كثير المعونة ، كثير الصيام طويل القيام قليل المنام ، قلبه تقى و عمله زكى ، اذا قدر عفى و اذا وعد وفى ، يصوم رغبا و يصلى رهبا و يحسن فى عمله كانه ناظر اليه ، غضّ الطرف، سخىّ الكف لا يرد سائلا و لا يبخل بنائل ، متواصلا الى الاخوان، مترادفا للاحسان، يزن كلامه و يخرس لسانه ، لايغرق فى بغضه و لايهلك فى حبه و لايقبل الباطل من صديقه و لا يرد الحق على عدوه و لايتعلم الا ليعلم و لا يعلم الا ليعمل ، قليلا حقده كثيرا شكره ، يطلب النهار معيشته و يبكى الليل على خطيئه ، ان سلك مع اهل الدنيا كان اكيسهم و ان سلك مع اهل الآخره كان اورعهم ، لايرضى فى كسبه بشبهة و لايعمل فى دينه برخصة ، يعطف على اخيه بزلته و يرعى م
صفات نيك:
خصال پسنديده انسانى، از معصوم روايت شده كه خداوند تبارك و تعالى پيامبرانش را به صفاتى نيكو برگزيده پس شما خود را بيازماييد اگر آن صفات در وجود شما بود خدا را سپاس گوئيد وگرنه از خدا بخواهيد كه آنها را به شما عنايت فرمايد و پيوسته درصدد كسب آن صفات باشيد ، و آن صفات ده است: يقين و قناعت و بصيرت و شكر و علم و حسن خلق و سخاوت و غيرت و شجاعت و مردانگى.
پيغمبر اكرم(ص) فرمود: شش صفت را براى من تعهد كنيد تا من بهشت را براى شما تعهد كنم: هنگام سخن گفتن دروغ مگوئيد و چون به كسى وعده اى مى دهيد تخلف مورزيد و چون امانتى به دستتان آيد خيانت مكنيد و چشم خويش را از نامحرم ببنديد و عورت خود را از حرام باز داريد و دست و زبان خود را از آنچه خدا نهى كرده جلوگيرى كنيد.
امام صادق(ع) فرمود : ما آن دسته از شيعيانمان را دوست داريم كه عاقل و فهميده و دانا به احكام دين و بردبار و مردمدار و شكيبا و راستگو و باوفا باشند.(بحار:69/372)
رسول اكرم(ص) فرمود: خداوند دوست دارد كه بنده اش در نزد شبهات باريك بينى و دقت نظر به كار برد و هنگام بروز شهوت عقل خويش را كاملا به كار اندازد و دوست دارد گذشت و سخاوت را گرچه در مورد چند دانه خرما باشد، و شجاعت را هر چند به كشتن مارى يا كژدمى بود . (كنزالعمال حديث 43527)
نيز فرمود: سخاوتمند باش كه خداى تعالى سخاوتمند را دوست دارد، و شجاع باش كه خداوند شجاع را دوست دارد، و غيرتمند باش كه خداوند شخص غيور را دوست دارد و چون كسى حاجتى از تو خواست آن را برآور كه اگر او شايسته نباشد تو خود را شايسته آن دان.(كنزالعمال : حديث 4384)
امام صادق فرمود: مى خواهيد شما را به صفات والا(ى انسانى) آگاه سازم؟ گذشت از مردم و هميارى با برادران دينى در مال و بسيار به ياد خدا بودن.(بحار:69/370)
صفاتيه:
گروهى از قدماء متكلم اند كه براى خداوند تعالى صفاتى به عنوان صفات ازليه مثل علم وقدرت وحيات واراده وسمع وبصر وكلام وجلال واكرام وجود وانعام وعزت وعظمت اثبات مى كردند وبين صفات ذات وصفات فعل فرقى نمى گذاشتند. بلكه در هر دو باب به يك شكل سخن مى راندند ودر نتيجه اين ترتيب صفاتى نيز به عنوان صفات خيريه مثل دو دست وصورت براى خداوند تعالى اثبات نمودند وبه تأويل آنها نمى پرداختند ومى گفتند چون اين صفات در شرع وارد شده ما آنها را به اسم صفات خيريه مى خوانيم.
چون معتزله از خداوند نفى صفات مى كردند وقدماى اهل حديث وسنت در اثبات آنها سعى داشتند اين طايفه اخير را به همين نظر صفاتيه ومعتزله را معطله خوانده اند .
كار بعضى از اثبات كنندگان صفات به آنجا كشيد كه حتى صفات ايزدى را به صفات محدثه اقتصار كردند كه افعال بر آنها دال است ودر خبر نيز وارد شده ودر اين مرحله به دو فرقه منقسم گرديدند ، جماعتى آن صفات را از روى احتمالاتى كه از لفظ آنها بر مى آيد تأويل مى نمودند وجماعتى ديگر مى گفتند كه مقتضاى عقل به ما چنين مى فهماند كه هيچ چيز به خداى تعالى مانند نيست وهيچيك از مخلوقات به او شباهت ندارد واز اين رو يقين حاصل مى شود كه ما از ادراك معنى بعضى الفاظ كه در اين باب وارد شده عاجزيم ونبايد در تأويل آنها بكوشيم مثلاً در باب قول خداوند كه : (الرحمن على العرش استوى) و (خلقت بيدى) و (جاء ربك) وامثال اينها ما مكلف نيستيم كه تفسير اين آيات را بدانيم وآنها را تأويل كنيم بلكه تكليف ما اعتقاد داشتن است به اينكه براى خداوند شريك ومانندى نيست واين جمله از راه يقين بر ما مبرهن گشته است .
جمعى ديگر از متأخرين بر آنچه اسلاف ايشان در باب صفات گفته بودند زوائدى آورده گفتند : بايد آيات را همانطور كه ظاهر آنها حاكى است گرفت وبدون تأويل آنها را به شكلى كه وارد شده تفسير كرد وبه ماندن در حد ظاهر نيز اكتفا ننمود ، اين طايفه بر خلاف عقيده اسلاف گرفتار تشبيه صرف شدند .
وتشبيه صرف حتى در ميان يهود هم عموميت نداشت بلكه يك دسته از ايشان كه قرائين خوانده مى شدند چون به الفاظ زيادى در تورات برخوردند كه بر آن دلالت داشت به آن پرداختند . اما در ميان مسلمين از شيعه جماعتى راه غلوّ رفتند وعدّه اى راه تقصير .
به اين شكل كه طايفه اول بعضى از ائمه خود را در صفات به خداوند تعالى تشبيه كردند ، طايفه دوم خداوند را به يك تن از مخلوق مانند ساختند وچون معتزله ومتكلمين اوليه ظاهر شدند بعضى از شيعه از راه غلو وتقصير برگشتند وبه اعتزال گرويدند ودر تفسير بظاهر از جماعتى از اسلاف تبعيت كرده گرفتار تشبيه شدند . اما از اسلاف كسانى كه به تأويل نپرداختند ودستخوش تشبيه نشدند يكى مالك بن انس است كه در باب آيه (الرحمن على العرش استوى)مى گفت معنى استوى معلوم است ولى كيفيت آن معلوم نيست وايمان به آن واجب وسؤال از آن بدعت است .
احمد بن حنبل وسفيان وداود اصفهانى وپيروان ايشان ، تا آنكه دوره به عبدالله بن سعيد كلابى وابوالعباس قلانسى وحارث بن اسد محاسبى رسيد واين جماعت كه به همان عقائد اسلاف بودند به علم كلام دست زدند وعقايد سلف را با حجج كلامى وبراهين اصولى تقرير نمودند واز ايشان بعضى كتاب نوشتند وبعضى نيز درس گفتند وچون ابوالحسن اشعرى با استاد خود در باب «صلاح» و «اصلح» اختلاف پيدا كرد وپس از مناظره ومخاصمه با او ، از او جدا شد به اين طايفه گرويد وبا ادله كلامى به تأييد اقوال ايشان پرداخت وآراء آن دسته را جزء مذهب اصل جماعت وسنت قرار داد وعنوان صفاتيه لقب پيروان اشعرى شد وچون مشبهه وكراميه نيز از اثبات كنندگان صفاتند ايشان را هم ما جزو صفاتيه بشمار آورديم . (شهرستانى : 64 ـ 65 و مقالات اشعرى : 582 به بعد) (خاندان نوبختى : 118 ـ 119)
در «بيان الاديان» صفاتيه را از شش فرقه مجبره شمرده است . (ص 27 كتاب)
المنجد آرَد : صفاتيه فرقه اى هستند كه انكار صفات خدا كنند وجز به ذات الوهيت اقرار ندارند .
منبع : سایت آفتاب


www.aftab.ir
5