نام فایل : بحراني به نام شلحجابي

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 14

حجم : 71 کیلوبایت

بحراني به نام شلحجابي
بيش از ربع قرن از پيروزي انقلاب و استقرار نظام اسلامي ميگذرد؛ انقلابي که به تعبير بزرگان، بيش از آنکه سياسي باشد، فرهنگي بود. در اين مدت، تمامي رسانههاي ارتباط جمعي مروج اسلام و مبلغ ارزشهاي اسلامي بوده و هستند. افزون بر آن نيز چندين نهاد، سازمان و ارگان رسمي و غيررسمي، متولي آموزش، تربيت و ترويج سنن و آداب مذهبي بوده و هستند.
سازمان عريض و طويل تبليغات اسلامي، با بودجهاي هنگفت و تشکيلاتي بسيار گسترده و سراسري، دستاندرکار نگاهباني و پرورش فرهنگ اسلامي در سراسر کشور و حتي خارج از کشور است. بخش وسيع و سازماني تبليغات حوزه علميه قم با تشکيلات، امکانات، بودجه، پرسنل، ابزار و رسانههاي سمعي و بصري، مسؤوليت حفظ و حراست ارزشهاي ديني و گسترش آموزههاي فرهنگ مذهبي را بر عهده دارد. هيأتهاي بيشمار ديني در تکيهها و حسينيهها و مساجد، پاسدار سنن و آداب شرعي و برگزارکننده مراسم مذهبي در مناسبتهاي تاريخي و مذهبي بوده و هستند.
هزاران واعظ، روحاني و عالم ديني در طول سال و ماه و در شهر و روستا بر روي منابر به ارشاد خلايق مشغولند و نظام آموزشي کشور، در تمامي مقاطع تحصيلي توسط کارشناسان و متوليان مذهب، سامان يافته و همه كتابهاي درسي به وسيله خبرگان تعليم و تربيت اسلامي تدوين شده و ميشود و قوانين و مقررات اجتماعي حافظ ارزشهاي ديني، نه تنها حوزههاي عمومي که حتي حريم خصوصي افراد حتي اقليتهاي غيراسلامي را نيز شامل شده است.
پنج کانال رسمي تلويزيوني و دهها کانال رسمي سراسري و منطقهاي راديويي به موازات شماري فراوان همايشهاي موسمي و سنواتي و سمينارهاي پر خرج و اردوهاي پرورشي و... مروج مسائل عقيدتي و ناهي منکرات ديني و پاسدار حرمتهاي فردي و اجتماعي بوده و هستند.
با وجود همه اينها، اسلام را در خطر يافته و تلويحا اعلام ميداريم، همه کارهاي صورت گرفته مذکور در بالا و تمامي انرژيهاي بيکران صرف شده و نيروي بيشمار انساني و بودجههاي کلان به کار گرفته شده، بيحاصل بوده است. از وضع فرهنگي جوانان ميناليم و از «بدحجابي»، «شلحجابي» و «کمحجابي» شکوه سر ميدهيم و هر از چند گاهي با بسيجي مقطعي و اعتراضات خياباني و بگير و ببند عاري از ملاحظاتي روانشناختي و احيانا مجازاتهاي جسمي، روحي و مالي، در پي اصلاح دختران و پسران و حتي بزرگسالاني هستيم که به زعم ما پايبند ارزشهاي ديني و فرهنگ ملي اسلامي نيستند.
پس از مدتي با انذارها، اشارات و تذکرات فرهيختگان و برخي بزرگان دين و سياست متوجه ميشويم که «اين ره که ميرويم، به ... است».
چند صباحي ميگذرد و دوباره پيشخطبهاي در نماز جمعه، نطق پيش از دستوري در مجلس و سرمقالهاي در روزنامهاي، از وضع بد و غيرقابلتحمل اخلاق جوانان مينالد و در پي آن با اعلام راهپيمايي و مراسم ارشاد خياباني، مواجه ميشويم و دنيا را متوجه عواقب شبيخون فرهنگي «غرب» کرده و راههاي نجات نسل جوان را از منجلابي که در آن غوطهور است، به عالميان نشان داده و آن را چاشني وعده جامعهاي پاک و نمونه و الگويي ارزشمدار براي جهانيان ميسازيم.
مدتي ميگذرد و دوباره «روز از نو و روزي از نو»؛ «بدحجابي» بدتر، «شلحجابي» شلتر، رنگها و مدلهاي لباسهاي زننده، زنندهتر و مفاسد اجتماعي گستردهتر شده و برخوردها وسيعتر ميشود.
و سر انجام در کنار همه اين تدابير، با برگزاري وسيع و تبليغات رسانهاي دعاهاي دستهجمعي، تعجيل در ظهور منجي موعود و مهدي منتظر(عج)، کار صلاح، اصلاح و فلاح را به مصلح و عدلگستر نهايي وا ميگذاريم.
راستي اشکال کار در کجاست؟
نگاهي به سالهاي پيش از انقلاب ميافکنيم.
در دهههاي منجر به پيروزي انقلاب اسلامي، از هيچکدام از سازمانها، نهادها، رسانهها، اردوها، سمينارها، منابر، مجلات، کتابها، روزنامههاي ارزشي و حوزههاي ترويج و تبليغ که در بالا به آنها اشاره شد، خبري نبود. در عوض فيلمها، نمايشنامهها، سريالهاي تلويزيوني، شبنشينيها، جشنها و برنامههاي پرزرقوبرق ضدديني، آشکار و نهان و به وفور به کار فرهنگزدايي و ترويج بيبندوباري، برهنگي و گسترش بساط عيش و طرب و سکس وقيحانه و حتي همجنسبازي مشغول بودند. مراسم پرسروصداي ازدواج دو همجنسباز مرد در تالار يکي از هتلهاي بزرگ تهران، هنوز در خاطره انسانها و در آرشيو مجلات و روزنامههاي آن دوران وجود دارد. برنامههاي به اصطلاح هنري و جشنهاي فرهنگي پر از مفسدههاي گوناگون به موازات تشکيلات گسترده کاخ جوانان و تشويق دختران و پسران به عضويت در آن و شرکت در اردوهاي مختلط تابستاني در سواحل درياي شمال و جشنوارههاي موسمي، امري رايج بود. ورود بانوان با حجاب اسلامي (حتي بدون چادر) به برخي هتلها نظير «متل قو» در شمال و به بعضي کلوبهاي حتي دانشگاهي ممنوع بود.
از تشکيلات تبليغاتي حوزه علميه قم نه تنها خبري نبود، بلکه وعاظ و روحانيان در منابر و مجالس وعظ، غالبا زبان بريده بودند. کم نبود تعداد علما و روحانياني که به دليل احساس وظيفه شرعي، به ارشاد پرداخته و سر از زندان و تبعيدگاه درآورده بودند. قلمهاي دردمندان، شکسته و نفسهاي آنان در سينه حبس بود.
دانشگاه، کانون مروجان فرهنگ ضدديني بود و مبارزان سياسي غيرمذهبي و ضدمذهبي (تا زماني که دست به اسلحه نبرده بودند) آزادانه جولان ميدادند. از آمران، ناهيان، متوليان، مروجان، مبلغان، مرشدان ديني و حافظان دين و ايمان دختران و پسران و گشتهاي خياباني پاسداران عفت خصوصي و عمومي زنان و مردان، چه در حريم خانواده و چه در مجالس عروسي و جشنهاي کوچک و بزرگ، خبري نبود.
در حيطه آموزش و پرورش و نيز مقولات هنري اعم از سينما، تئاتر و موسيقي و... نوعي هدايت آشکار و پنهان به سوي فرهنگ ضدديني و ضد اسلامي مشهود بود. کساني که در اين زمينهها قلم ميزدند و يا به خلق آثار موسيقايي و هنري مشغول بودند، تا آنجا که عليه دين و فرهنگ ملي، آداب و سنن و ارزشهاي مذهبي در حرکت بودند از همه نوع آزادي برخوردار و از گونهاي مصونيت سياسي و پشتوانه مالي بهرهمند بودند.
در چنان شرايط و اوضاعي، پيشگامان سياست و دين بپا ميخيزند. عده آنان در قياس با امکانات و ابزار سردمداران فرهنگ جور و تباهي، بسيار اند ک بود. در همان زمان امام ميگفت، اگر اين راديو و تلويزيون فقط هفتهاي دو ساعت در اختيار ما باشد، «نه از تاک، نشاني خواهد ماند و نه از تاکنشان».
امام به ترکيه و سپس به عراق تبعيد ميشود و سياسيون دانشگاهي مبارز و مسلمان و روحانيون مجاهد، يکي پس از ديگري روانه زندان ميگردند.
...